ഇന്ന് രാവിലെ എന്തോ സ്വപ്നത്തിൽ എനിക്കൊരു കുഞ്ഞു വാവയെ കിട്ടി
അത് എന്നെ നോക്കി കുറെ കരഞ്ഞു
ഞാൻ പതിയെ വിളിച്ചപ്പോൾ അത് എന്നെനോക്കി ചിരിച്ചു
കുറെ നേരം അതിനെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു ....
എന്തെന്നറിയില്ല അപ്പോൾ എനിക്ക് അതിനോട് വല്ലാത്ത ഒരിഷ്ട്ടം തോന്നി
പിന്നെയും പിന്നെയും ഞാനതിനെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു
കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കിയിരുന്നു ....
ഓരോ തവണയും അതിനോടെനിക്ക്‌ ഇഷ്ട്ടം കൂടി കൂടി വന്നു
ഞാനതിന്റെ നിറുകയിലോരുമ്മ കൊടുത്തു
അപ്പോളത് കൌതുകത്തോടെ എന്നെ നോക്കുന്നത് കണ്ടു
എനിക്കതിനെ എടുത്തു മടിയിൽ വെക്കാൻ തോന്നി ...
അതിനു വേദനിക്കാതെ ഞാൻ അതിനോട് ചേർന്നിരുന്നു
പതിയെ എടുക്കുമ്പോഴക്കും അടുക്കളയിൽ നിന്നൊരു വിളി
"സൊത്തൂ.... നീ ഇന്ന് പോകുന്നില്ലേ ആറുമണി കഴിഞ്ഞു "
മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ ആ കുഞ്ഞിനെ അവിടെ കിടത്തിയിട്ട് ഞാൻ എണീച്ചു
അപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സില് അതിന്റെ മുഖമായിരുന്നു അതിന്റെ കളിയും ചിരിയും
ഇടയ്ക്ക് ഞാനോടി വന്നു സ്വപ്നം തുടരാൻ നോക്കുമ്പോൾ എന്തോ ആ കുഞ്ഞു മാത്രം വന്നില്ല
ഞാൻ എല്ലായിടത്തും തിരഞ്ഞുനോക്കി .....
അവൻ സുഖമായി ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു .......
അപ്പോൾ അവന്റെ ശാന്തമായ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നി ഞാനൊരു അമ്മയാണ് എന്ന് ആ കുഞ്ഞിന്റെ മാത്രം അമ്മ.....
ഞാൻ പിന്നെയും എന്റെ തിരക്കുകളിക്ക് പോയി .... എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നു ആ സ്വപ്നം തുടരാൻ നോക്കി ,,
കഴിഞ്ഞില്ല ,,
പിന്നെയുമേറെ തിരഞ്ഞു ഓർമയിൽ ,,,,
പക്ഷെ ആ കുഞ്ഞു മുഖം കാണാനായില്ല ,,...
എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന ആ കുഞ്ഞിനായ് ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും തിരഞ്ഞു ....
പക്ഷെ പിന്നെ അവനൊരിക്കലും വന്നില്ലെയെന്റെ സ്വപ്നത്തിൽ ...
എങ്കിലും കാണുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളിലെല്ലാം ഞാൻ അവനെ അന്വഷിച്ചു..
എന്നും നിരാശയായിരുന്നു ....
ആ തിരച്ചിലിന് ഇടയ്ക്ക് എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി സ്വപ്നത്തിലെ കുഞ്ഞ് നഷ്ട്ടപ്പെടുമ്പോൾ എനിക്കിത്രേ വേദനിച്ചു എങ്കിൽ നോക്കി വളർത്തി കൈ വിട്ടു പോകുന്ന മക്കളെ ഓർത്തുള്ള വിലാപത്തിന് എത്രെ ആഴം കാണും ,,,????
നമ്മുടെ കൈ പിഴ കൊണ്ട് രോഗബാധിതരായി ജനിക്കുന്നു ഓരോ ദിനവും ലോകത്തിന്റെ കോണുകളിൽ ആയിരക്കണക്കിന് കുഞ്ഞുങ്ങൾ... അവരെ ഓർത്താൽ എത്രെ വേദനിക്കും ...???
അട്ടപ്പാടിയിലും വയനാട്ടിലും പോഷകാഹാരം ഇല്ലാതെ മരിച്ച കുഞ്ഞുങ്ങൾ വിലാപമായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അതിന്റെ പതിമടങ്ങ്‌ കുഞ്ഞുങ്ങൾ മരിച്ചു പോകുന്നു ഇതേ കാരണത്താൽ ലോകത്തിന്റെ പല കോണുകളിൽ ....
നമ്മുടെ ചുറ്റും കാണുന്ന കുട്ടികൾ സന്തോഷമായിരിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ എടുത്താൽ പൊങ്ങാത്ത പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചും കളിക്കാനുള്ള അവസരം നിഷേടിച്ചും ഡൊണേഷൻ കൂടുതൽ നൽകി സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ മാത്രം പഠിപ്പിക്കുന്നു ....
ഒരു വശത്ത്‌ വഴിവക്കിലെ തൊട്ടിലിൽ ചിലർ വിശന്നു കരയുന്നു .... ഇതാരുടെയും കുറ്റമല്ല നമ്മുടെ വ്യവസ്ഥിതികളെ പഴിചാരി രക്ഷപ്പെടാം നമുക്ക് പക്ഷെ ഓർക്കുക ഇന്നത്തെ തലമുറ നമ്മളാണ് നമ്മുടെ കർത്തവ്യം നാളെയുടെ സംരക്ഷണമാണ് ....
നല്ല ഭക്ഷണമോ വസ്ത്രമോ ഇല്ലാതെ ജനിക്കുന്നു ചേരികളിൽ നാളത്തെ പൌരന്മാർ ... ഒരു വശത്ത്‌ നമ്മൾ ശിശുദിനം ഗംഭീരമായി ആഘോഷിക്കുമ്പോൾ ഒരു പിടി അന്നത്തിനായ് അവർ കുപ്പയിൽ തിരയുന്നു ...
പൈസ ഇല്ലെന്ന കാരണം കൊണ്ട് മാത്രം ചികിത്സ നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു മരിച്ചു ജീീവിക്കുന്നു പലരും .... ഒരു കൈത്താങ്ങില്ലാതെ .....
ഏറ്റെടുക്കാൻ ആളില്ലാതെ അനാഥാലയങ്ങൾ നിറഞ്ഞു കവിയുന്നു ...
പക്ഷെ വീണ്ടും പിറക്കപ്പെടുന്നു വേദനിക്കാൻ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ട ഇരുളിന്റെ സന്തതികൾ ...ഇരുളിന്റെ മറവിൽ കാമം തീർത്തപ്പോൾ ശേഷിച്ചത് ...
കുപ്പമേടുകളിൽ വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നു നവജാത ശിശുക്കൾ ... പിറക്കാതെ പോയ ബ്രൂണമെത്രെ ഭാഗ്യം ചെയ്തത് ...
അഭയാർത്തികളായി അന്യന്റെ അടുക്കള ജോലി വരെ ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നു പലർക്കും ...
അടിമകൾ ആയി മാറുന്നു പലരും കുഞ്ഞിലെ തന്നെ ... എഴുതി പഠിക്കേണ്ട കുഞ്ഞുങ്ങൾ പണിയെടുത്ത് വളരുന്നു .... നാളത്തെ ജയിൽപ്പുള്ളികളായി മാറുന്നുവെങ്കിൽ കുറ്റം നമ്മുടേത്‌ തന്നെയാണ് ...സംശയമില്ല ....
ഭിക്ഷടനത്തിനായ് ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു വെയിലും മഴയും ഇല്ലാതെ നമുക്ക് മുന്നിൽ കൈ നീട്ടുന്നു ...
മൃഗീയമായി ക്രൂശിക്കപ്പെടുന്നു ...
ശാരീരികമായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു ......അത് പെണ്‍കുഞ്ഞ് ആണെങ്കിൽ പറയുകയും വേണ്ട ...
ഒരു വശത്ത്‌ നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ സന്തോഷിക്കുമ്പോൾ മറുവശത്ത്‌ ആയിരം കുഞ്ഞുങ്ങൾ കരയുന്നുണ്ട് .. ചാച്ചാജി പറഞ്ഞത് പോലെ കുട്ടികളുടെ മുഖത്തെ നിഷ്കളങ്കമായ ചിരി വിഷാദത്തിന്റെ ആവരുത് ഒരിക്കലും ....